Απλά, Ευχαριστώ

Είμαι συνηθισμένος να βρίσκομαι σε μία σκηνή κοιτώντας τους άξιους θεατές καθώς περιμένουν τον θεατρικό λόγο που έχω αναλάβει να κοινωνήσω προς αυτούς.

Χθες όμως τα πράγματα δεν ήταν το ίδιο…

Όσο κι αν ήθελα να είμαι πιστός στο κείμενο ροής της εκδήλωσης, δεν τα κατάφερα. Συγκινήθηκα. Ένιωσα να βρίσκομαι πάνω στον οικείο, για εμένα, χώρο της σκηνής, αλλά η πλατεία να είναι γεμάτη με άξιες προσωπικότητες που μου ζητούσαν υποσυνείδητα να αυτοφλεγώ, ώστε να τους εμφανίσω τα ερωτήματα που χτίζουν τη θωριά της ζωής μου.

Αυτά τα ερωτήματα είναι η ουσία που βρίσκεται, για όσους μπορούν να τα δουν, μέσα στο βιβλίο μου, που απετέλεσε αφορμή της συγκέντρωσης.

Τα μεστά τους βλέμματα με έκαναν να το καταφέρω. Όλοι μαζί το καταφέραμε.

Μπόρεσα να γίνω η αφορμή για την συνθετική σκέψη που είναι ικανοί να παράγουν.

Η Τέχνη, σε όλες τις μορφές της, αν δεν διακονεί τον Άνθρωπο ώστε να αναπτύσσει ερωτήματα, θέλω να πιστεύω πως είναι απλώς μια φυλακή του ανεπεξέργαστου Εγώ μας.

Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους με τίμησαν, αλλά και σε όσους δεν κατάφεραν λόγω της δύσκολης μέρας να είναι κοντά μας, μια και ο Νεφεληγερέτης Δίας φρόντισε να τρομάξει την θνητή μας φύση.

Η μόνη ευχή που μου έρχεται στο μυαλό προς όλους μας, είναι αυτή του Δελφικού παραγγέλματος: ΕΥ ΠΡΑΤΤΕΙΝ

Υ.Γ
Μαγνητοσκοπημένα αποσπάσματα της εκδήλωσης θα υπάρξουν αργότερα, γιατί η ομορφιά των αισθήσεων τέτοιων «συμποσίων», πρέπει να μοιράζεται.