Σε αυτό το απόσπασμα του βιβλίου, όταν έψαχνα γράφοντάς το ιστορικά στοιχεία που είχα σε βιβλία γύρω μου και μέσα σε αρχεία του υπολογιστή, με έπιασε μια απίστευτη μελαγχολία .
Ένιωθα πως η αλητεία της φτωχής σκέψης από τότε μέχρι σήμερα δεν έχει αλλάξει καθόλου.
Οι τότε ιδιώτες στην σκέψη, που έδιναν ρεγάλο για να οριστεί η θέση που θα κτιζόντουσαν τα ανάκτορα του βασιλιά, είναι ίδιοι με τους σημερινούς που ψάχνουν για αντίστοιχα κερδοφόρες συναλλαγές στην ιδιωτεία τους, ακόμη και μέσα στην φερόμενη ως αληθινή κρίση.
Το άλογο της ανθρώπινης αξίας σε κατώτερες κοινωνίες, πάντα κέρδιζε τους σιωπηλούς που σκέφτονταν πριν λερώσουν ηχηρά με τις επιθυμίες τους την αρμονία της φύσης.
Αυτή η κοινωνία που μας αγκαλιάζει σήμερα, είναι κατώτερη των γεννητόρων της, συμβατή με τον εκπεσμό των 150 λέξεων που απαρτίζει την ιδιωτική σκέψη μεγάλης αριθμητικά μερίδας ανθρώπων.
Κάποιοι νιώθουν τα νύχια των συνανθρώπων πάνω στη σάρκα τους από την αναγκαστική αγκαλιά του κοινωνικού συναγελάσματος, αλλά χρέος τους είναι να υπομένουν, μιλώντας συνεχώς με τη σκέψη τους, ώστε να αλλάξουν αυτοί που τους αγκαλιάζουν ως ιδιώτες.
Είναι περίεργο συναίσθημα να νιώθεις για την πατρίδα σου θλιμμένος αλλά και περήφανος μέσα από μια αισιοδοξία που λέει πως "Πάντα ξημερώνει, έστω κι αν εσύ δεν θα προλάβεις να δεις την αυγινή ακτίδα".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου